Patronum öfke.

Nedir bizi yönlendiren.Beynimizi ve kalbimizi ele geçiren.Tüm kaslarımızı bir hücreye tıkan şey.Bizi istemsiz yönlendiren o şey.Bir önsezi,bir düşünce,bir his?His denilebilirmi buna.Eğer bizi ele geçiriyorsa tek bir his o bir hismidir sadece gerçektende.Bir his bizi elegeçiyorsa patron rolünü o oynuyorsa,o yalnızca bir hismidir.Son zamanlarda öfke üzerine yoğunlaştım.Onu gözlemledim.İnsanı nasıl elegeçirdiğine şahit oldum.Onu bizzat bedenimde barındırdım ve beni elegeçirmesini izledim.Sinirlendirdiler beni,çok kızdırdılar,boğulduğumu hissettim,daha fazla nefes alamadığımı .Yola koyuldum sadece yürüdüm,nereye gideceğimi bilmeden yürüdüm sadece olanlar aklımda karışmış yün iplikleri gibi dağlıyordu.Sırtımda sırt çantası altımda şortum üstümde yeleğimle asi görünüyordum.Başım dönüyordu ve ve kızgındım.Sadece anlamsızdı.Tüm yaşananlar tüm çabalar buraya kadarmıydı.Yolda giderken bir içki aldım içmedim sadece çöpe attım.Yürümeye devam ettim neden böyleydi ,nerede yanlış yapmıştım tüm yol boyunca hep doğru adımlar atmıştım ve yalnızca bir yanlış adımla her şeyi bozmuştum.Gözlerimden yaşlar akmaya başladı.Önce kendime 'güçlü ol yolda herkesin önünde ağlayamazsın'dedim,gözyaşlarımı sildim saçımı düzelttim ve omzumu dik tutmaya çalıştım.sonra yeniden beynimde o görüntüler tekrar tekrar oynamaya başladı asla durduramıyordum bozuk bir film gibi tekrar tekrar oynuyordu o anda 'yeter'dedim o anda pes ettim güçlü olmayacaktım ne farkederdiki zaten yenilmiştim.Artık asi değil yalnızca yalnızdım.yaşlarımı serbest bıraktım.Bıraksın aksınlar.Yoldaydım ve herkesin bana attığı tuhaf bakışlar umrumda değildi ağlayacaktım kendimi tutmaktan bıkmıştım.Eve gittim odama koştum kendimi kilitledim.Odam o andan sonra bir panik odasına döndü kapımı kilitledim.Aynaya baktım ve ağladım hiç olmadığı kadar ağladım sonra rimelimin aktığını farkettim,saçım bozulmuştu ve mutsuzdum bu gerçek bendim.Sonunda dışa vurmuştum.Yüzümü tırmaladım.Artık hakimiyet bende değildi hissedebiliyordum.Çığlıklarım her şeyi açıklıyordu.Bir köşeye çömeldim saçlarımı yoldum daha çok bağırdım.Daha çok ağladım kontrolümü kaybettim.Çünkü artık kontrolüm öfkede,patronumdaydı.Uyumak istiyordum ama gözlerim her kapandığında olanları görüyordum.Uyanık kaldığımda ise kendimi dahada boğuyordum.Makyaj masama oturdum çok ağır bir makyaj yaptım,sonra aynaya bakıp tüm makyajımı dağıttım.Asla güzel olamıyordum.Asla onun gibi olamayacaktım.Olsam bile o çocuk asla benim olamaycaktı.Masamı başına oturdum.Sarılı siyahlı maket bıçağımı elime aldım.Açtım kapadım,açtım kapadım,açtım kapadım.bıçağın sesleri kulağımda yankılanıyordu.Tıkır tıkır.Tıkır tıkır.Tıkır tıkır.Bileğimi uzattım bir küçük çizik.Olanlar yeniden gözümün önüne geldi.Hislerim patlayacak gibi oldu.Bir çizik daha.Daha sonra bileğimdeki bileklerime baktım.Hepsini kopardım,boncuklar etrafa savruldu.Tişörtüme baktım.Çıkardım ve yırttım.O günden bir şey kalsın istemedim.Tam o sırada suyun en dibinde olduğumu farkettim boğuluyordum ve umrumda değildi,kontrol hislerdeydi yapılacak hiçbir şey yoktu.Bu çok değişikti artık ben ben değildim.Eski sevimli kız gitmişti.Çünkü artık ondan 2 tane vardı;biri toplum içinde gülümseyecek ve 'iyiyim' diyecekti,bir şey olmamış gibi hayat dolu numarası yapacaktı.Diğeri ise kendineydi o evin karanlık bir köşesinde oturup öfkenin kölesi olacaktı.İyileşmem zaman aldı.Yanımda olan tek kişi en yakın arkadaşımdı.Herkes gitmişken o vardı.Artık öfkenin kölesi değilim.Sizde olmayın.